Bitmeyen Sevgi
Onunla başlıyorum yine yazmaya,seviyorum da onu. Sanki konuşuyor benimle ,ben yazımın en derinlerine dalmışken. O da seviyor beni,biliyorum. Çabuk öğrendim aslında onu kullanmayı. Artık hızlı ve kolay yazabiliyorum onun üstünde canını acıtmadan.. Biliyorum canını acıtmadığını,geçen gün kendisi söyledi bunu bana. Evet,şaşırmış olabilirsiniz 'Klavye konuşur muymuş,hadi canım sen de !' diyebilirsiniz. Ama bu doğru! O duygusuz değil, bizim gibi,insan gibi o. Benim dostum o. Yorucu bir dershane günü sonrası..Eve geldim; kendimi salon attım. O kadar yorgundum ki! Her Cumartesi-Pazar çekilir miydi bu !Evde kimse yok ; tam kendimi tatlı uykumun kollarına bırakacakken, en az uykum kadar tatlı, şefkatli bir ses kulağıma geldi. Başımı çevirdim,korkmuştum baya. Gözlerimi iri iri açtım. Hayır, gerçek olamazdı herhalde bu. Kulaklarım ve gözlerim beni yanıltıyordu tabi,ah şu dershane-hepsi onun yüzündendi tabi,yorulmuş,uyuyakalmıştım ve şimdi de bir şeyler görüyordum , ama bu gördüğüm şey,her neyse,uzun sürmesini hiç mi hiç istemiyordum- O zararsız ve simsiyah tuşları olan klavye,şimdi benimle konuşuyor muydu yani? Beni çağırıyordu,gitmeliydim. Büyüye kapılmış gibiydim, kendimi engelleyemiyordum, gidiyordum ona. Sanki güçlü bir el ,beni tutmuş,ona doğru çekiyordu. Bu güçlü elin de ona ait olduğunu kuşkusuz biliyordum. Böyle başladı hikayem ve devam etti bugüne kadar. Bir daha asla bırakmadı klavyem . Bir anne gibi aldı kollarına ve bırakmadı.. Kimi zaman denemeler,hikayeler yazdık onunla; kimi zaman Facebook'ta bir fotoğrafa yorum, kimi zaman da Msn'de arkadaşıma cevap..Onu seviyorum ve o da beni seviyor,biliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder